Het mooie is: hoe ruig ook, de Lamborghini Huracán Performante is een auto waar iedereen zo mee wegrijdt. In standje automaat is het een kwestie van gas geven en remmen, niets meer en niets minder. Vierwielaandrijving en elektronica houden de auto in het gareel, zodat zelfs onbekwame testosteronbommen wegkomen met acties die hen in een Porsche of Ferrari letterlijk de kop zouden kosten. En toch heeft iedere Lamborghini een rafelrandje. Om te beginnen is daar de allesverzengende acceleratie. Een van genoemde buurvrouwen stapte uit met rode konen en letterlijk knikkende knieën, nadat ik de motor even had doorgetrok- ken naar de 8.500 toeren. Maar ook op topsnelheid geeft de auto geen krimp. Boven de 300 km/h op een droge lege weg zorgt niet eens voor zweethanden, zo stabiel en koersvast voelt de auto aan. Nadelen zijn er ook. Soepel uitstappen voelt voor personen boven de 1,75 meter een beetje als opnieuw geboren worden. Door de ver naar achteren geplaatste stoelen en naar voren lopende daklijn moet je bij een boven de weg hangend verkeerslicht flink vooroverbuigen om iets te kunnen zien.